ტრფობა წამებულთა

„ტრფობა წამებულთა“ პასუხის ძიებაა კითხვაზე, თუ რატომ დაწერა ილია ჭავჭავაძემ „ბედნიერი ერი“, ხოლო მიხეილ ჯავახიშვილმა - „ჯაყოს ხიზნები“. ეს ტექსტი, ამავე დროს, ქართველი ერის ისტორიულ-ლინგვისტურ გამოცდილებაში ისეთი ურთიერთმონათესავე სიტყვების საზრისს უღრმავდება, როგორებიცაა: დატყვევება, მოტყვევნა, წარტყვევნა, მოტყუება, შეტყუება, გატყუება, ტყუილი, ტყვე, უტყვი, მეტყველი, ტყება, მტყუანი. რა ხდება იქ, სადაც ადამიანები თავდაუზოგავად არიან გადაშვებული ურთიერთმოხმარების, საკუთარი სიამოვნების ფუნქციად მეორე ადამიანის, პირველ რიგში კი, ცხადია, საკუთარი თავის გადაქცევის პროცესში? საერთოდ თუ ხდება რამე ასეთ დროს და აქვს თუ არა ურთიერთმოხმარების მატერიალისტიკას შინაარსების შექმნის უნარი ან პერსპექტივა? სიყვარულის და ეროტიკის სიმაღლიდან სექსის ყოველდღიურობამდე დაკნინებულ ადამიანთა ყოველდღიურ ლანდშაფტებს ავტორი ქართული ენის სხვადასხვა ისტორიული ეტაპის ურთიერთშერევით და პანორამული თხრობით აღწერს. მძაფრი სიუჟეტისა და დაძაბული რიტმული სტრუქტურის მქონე ეს ტრაგიკული პოემა ერთი ამოსუნთქვით კი იკითხება, მაგრამ ერთი ამოსუნთქვით მისი დავიწყება რომ შეუძლებელია, ამაზე დღეს, მისი შექმნიდან ოცდახუთ წელზე მეტი ხნის მერე, აღარავინ დავობს.