ამ ლექსის ბოლოს შენ იტირებ

„ეს წიგნი წიგნის მაღაზიაში ანაქრონიზმია. ეს წიგნი პირდაპირ ბუკინისტურ მაღაზიას იმსახურებს, მაიაკოვსკის წითელი ტომების და ფროსტის რუსულ-ინგლისური გამოცემის გვერდით, რომლებსაც ჩვენში აღარასდროს აღარავინ წაიკითხავს. სადმე მარჯანიშვილზე. ჰო, ჯერალდ დარელის და „დედოფალი მარგოს“ გვერდით. ბოტანიკის ძველი სახელმძღვანელოების, „ძველი თბილისის არქიტექტურის“ და „ბავშვის სექსუალური აღზრდის“ გვერდით. წიგნების გვერდით, რომლებსაც მოწიწებით აწერია „საბჭოთა საქართველო“. ეს წიგნი იმსახურებს დახლს, სადაც ალაგ-ალაგ თეთრი ფურცლები იქნება გაკვეტებული წარწერით 2ლ, 3ლ, 5ლ... ეს წიგნი იმსახურებს მაკულატურის ნაგავში დაკარგული მარგალიტის სახელოვან ბედს.“ – ზაალ ჩხეიძე „თანამედროვე კონიუნქტურამ პოეზიიდან დიდაქტიკა განდევნა, მაგრამ როცა პოეტს გამბედაობა აქვს კონკრეტული იყოს, ის გარკვეულწილად ამ კონიუნქტურასთან წინააღმდეგობაში მოდის. კოშკა ანუ ზაზა კოშკაძე, არ ერიდება დიდაქტიკას, ის არ იყენებს აბსტრაქციას, როგორც თავშესაფარს. მისი ენა ნამდვილია და ხელიდან არ უშვებს ყოველდღიური ყოფითი მოვლენების, სოციალურ პოეზიად გარდაქმნის შესაძლებლობას. მისი ლექსები კარგად იცნობენ ჩვენ შიშებს. „არაფერია იმაზე ცუდი ვიდრე ყალბი თვითირონია, მას ყოველთვის აჯობებს ყალბი ტკივილი“. – ამბობს ამ წიგნის ავტორი ერთ-ერთ ლექსში და ჩნდება კითხვა, როდის არის პოეზია ნამდვილი? პასუხი ნათელია – როცა ნამდვილი პოეტი წერს.“ – ერეკლე დეისაძე